امام علی‌النقی (علی بن‌محمد)، امام هادی، در سال 212 هجری در مدینه متولد شد. دوران امامت آن حضرت 33سال بود. مادر امام دهم به‌ نام ”سمانه“ از کنیزانی بود که از غرب مدیترانه به ‌اسارت آورده شده بود. امام علی‌النقی هنگام امامت 8ساله بود و به ‌این ترتیب بار دیگرشیعیان راستین به ‌ابتلایی دیگر دچار شدند .
امام دهم نیز مانند پدر بزرگوارش حضرت جواد، در سنین کودکی و در سخت‌ترین شرایط در رأس یک جنبش حساس و اساساً زیرزمینی و تحت‌تعقیب قرار گرفت. اما حقانیت خود را به‌ دوستان و دشمنان ثابت کرد و رسالت خود را استوار به‌پیش برد.
حضرت هادی در عمر 41ساله‌اش با 7خلیفه عباسی معاصر بود و در مقابل همه آنها مسئولیت خود را استوار به‌پیش برد. امام هادی ابتدا در مدینه حضور داشت و از همان‌جا شیعیان را هدایت می‌کرد. متأسفانه اطلاعات اندکی از زندگی و ارتباطات امام دهم باقی مانده است اماهمان مختصر نشان‌دهنده این است که شیعیان او در دستگاه عباسیان و دربارخلفا به‌شدت نفوذ داشتند و دربین مردم محبوبیت داشت به‌طوری‌که والی مدینه و برخی از آخوندهای درباری برای خلیفه نوشتند که اگر نمی‌خواهی حجاز را از دست دهی، امام را تبعید کن. متوکل خلیفه عباسی نیز امام را به‌ سامرا نزد خود احضار کرد. مأمور انتقال امام به‌ علت اعتراض مردم مدینه ناگزیر شد او را مخفیانه منتقل کند. اما در جریان انتقال متوجه شد که بسیاری از دولتمردان دربار خلیفه از دوستان و شیعیان امام هستند. به‌هرحال خلیفه، امام را در همان خانه‌های دربار تحت‌نظر قرار می‌دهد. هرازچندی هم به‌ خانه او می‌ریختند و به جستجوی اسناد و مدارک برای کشف ارتباطات او می‌پرداختند. یکی ازشیعیان که به‌طور پیچیده‌یی برای دیدار امام رفته بود، نقل کرد که سرانجام متوجه شده که همان زندانبان امام خودش از شیعیان و دوستداران امام بوده است. سرانجام معتز عباسی، جنایتی را که متوکل نتوانسته بود انجام دهد، انجام داد و امام را پس از 11سال تحت‌نظربودن و یا زندان، مسموم کرد و به‌شهادت رساند. و بدین ترتیب مرقد مطهر امام دهم در سامرا، به ‌یکی از اماکن مقدس مسلمانان آزاده و انقلابی تبدیل شد .