مجاهدین شهید پروین مستوفی واکرم محمدی
در همدان پروین مستوفی، مادر سه فرزند، را که باردار بود اعدام کردند و در شهرکرد یک زن مجاهد باردار را در دیگ آبجوش انداختند.
در زندان شیراز، قبل از اعدام، خون مریم فلاحت را سه بار کشیدند و سه بار به او تجاوز کردند. پاسداران در تهران به اکرم محمدی ۱۶ساله تجاوز کردند. او را که در اثر این تجاوز تعادل روانیش را از دست داده بود، به شوفاژ زنجیر کرده بودند. ثریا شکرانه در زندان مشهد بارها با کابل شکنجه شد و سرانجام پیکر تکه تکه شدهاش را در پتو پیچیده و به رگبار بستند.

اما هرگز این جنایتها در عزم جزم این زنان شیردل برای سرنگونی رژیم ضدبشری خللی وارد نکرد. زبان حال آنان را از دست نوشتهٌ میلیشیای کم سن وسالی که پس از ۱۱روز در تاریکخانهٌ گوهردشت بر دیوار قفسش نوشته است، می خوانیم: «بدنم درد می کند، دستهایم می لرزد، پاهایم توان ندارند، اما زندگی بدون مبارزه یعنی مرگ».
گزارش یک زن مجاهد خلق که ۱۰سال را در زندانهای اوین وقزلحصار و گوهردشت بوده است
چند نمونهٌ دیگر را از گزارش یک زن مجاهد که ده سال زندانش را در اوین و قزلحصار و گوهردشت گذرانده است، نقل می کنیم: «در بند۳۱۱ اوین بودیم با ۵ نفردیگر. نزدیک ۴شهریور بود. یکی را آوردند تمام سر و صورتش باد کرده بود، دست و پاهایش هم به شدت زخمی بود. حمیده قلی پور از بچه های دانشجویی بود، علت دستگیریش را پرسیدیم، گفت یکی از شیشه های مغازهٌ حزب اللهی ها را با سنگ شکسته، بعد توسط پاسدارها دستگیر شده بود.
با وجود اینکه او را خیلی زده بودند روحیهٌ خیلی بالایی داشت. وقتی برای اعدام بردندش، گفت: “بچه ها من بهتون یه چیزی میگم که شکنجه زودگذره، اونچه که باقی میمونه عشق به خدا و به خلق محرومه…”
فرح حق شناس که در سال۱۳۶۰ دستگیر شده بود از بچه های دانشجویی بود، سه بار به شدت کتکش زده بودند، ولی کلمه یی سخن نگفت. بر اثر کابل هردوپایش باندپیچی شده بود. روحیهٌ شادی داشت، یکسره ورزش می کرد و به ما می گفت: “ورزش کنید، اصلاً روحیه تون رو نبازید، مشکلات مهم نیستند…”
طاهره سماوات در بند۲۴۰ بود، بر اثر ضربه های کابل پاهایش در چند جا عفونی شده بود که لازم بود آنها را نیشتر بزنند. وقتی نیشتر می زدند، دل همهٌ بچه ها ریش ریش می شد، صحنهٌ دلخراشی بود . با اینحال، طاهره لبخند خودش را فراموش نمی کرد و می گفت: “بچه ها مبارزه سختی داره، ولی تنها چیزی که تکیه گاه من است و بهم امید میده همین چهرهٌ مردمه، من در لحظاتی که شکنجه می شدم فقط با امید به اون چهره ها بود که می تونستم تحمل کنم…”
اعظم طاق دره مهندس شیمی بود و می گفت: “الان مجاهد گفتن خون میخواهد و ما باید این خون را بدهیم، لحظهٌ سرنوشت سازی برای ما هست”».