مجاهد شهید معصومه شادمانی (مادر کبیری)
نه!… این سلسله را پایانی نیست. مادر کبیری (معصومه شادمانی)، بار دوم بود که گذارش به اوین می افتاد.
سالها در زندانهای شاه به سر برده و پس از تحمل بدترین و سخت ترین شکنجه ها سرفراز و پیروز بیرون آمده بود. اینبار در زندانهای خمینی آنقدر به او کابل زده بودند که گوشت پاهایش تا زانو ریخته بود. عاقبت نیز بدون آنکه مداوایش کنند او را به جوخه تیرباران سپردند.

مجاهد شهید ملکتاج حکیمی (مادر شریفیان)
مادر ملکتاج حکیمی ۵۰ساله، ۶ماه قبل از دستگیری، فرزند مجاهدش، حسین شریفیان، تیرباران شده بود. وقتی مادر را دستگیر می کنند، جلادی می گوید اگر حرف نزند «چشمهایش را از کف پاهایش درخواهد آورد». مادر در زیرشکنجه نه تنها چشمان که علاوه بر آن، قدرت شنوایی خود را هم از دست می دهد. مادر گفته بود: «در زیر شکنجه خوشحال بودم که کر شده ام و دیگر صدای “بگو! بگو” را نمی شنوم». گوشت کف پاهایش می ریزد، اما همچنان مقاومت می کند و جلادان رذل بعد از تجاوز به مادر، او را به تیرک تیرباران می بندند. آخرین پیام مادر این بود: «من یک میلیشیای پیر و فرتوتم. قلبم پر از کینه است. مسلسل به دست ندارم. اما دستانم را مسلسل خواهم کرد».

مجاهد شهید صغری داوودی(مادر شایسته)
 در مشهد مادر شایسته را در ملأ عام حلق آویز می کنند. وی در آخرین لحظات خطاب به پاسداران می گوید: «اگر مسلسلی در دست داشتم، همینجا شما را به رگبار می بستم».بهنگام اعدام اول پسرجوان ۱۷ساله او را دار زدند وبعد مادر را …پیش ازآن دختر بیست وسه ساله اش فاطمه شایسته را تیرباران کرده ولباسهای خونین تیرباران شده اش را به سلولش وجلوی مادر پرتاب کرده بودند ومادر با شجاعت وجسارت تمام خمینی را علنی نفرین ولعنت کرده بود…
مجاهد شهید سکینه محمدی اردهالی (مادر ذاکری)
مادر ذاکری، ۶۰ ساله، آنگاه که بر تیرک تیرباران بسته می شود، به دژخیمان می گوید: «چشمهایم را نبندید، می خواهم در صفیر گلوله های شما حقانیت مجاهدین را ببینم».