وجدان تاریخ قسمت شانزدهم
دوستان سلام…! در قسمت شانزدهم می‌خوایم به مهمترین سرفصل تاریخ معاصر ایران پس از انقلاب ضدسلطلنتی یعنی سی خرداد ۱۳۶۰ بپردازیم.
روزی که در انتهای مسیر ۲.۵ سالة مبارزه سیاسی افشاگرانة مجاهدین، به زیربنای تعیین‌کننده‌یی تبدیل شد که بنای مقاومت انقلابی، روی اون ساخته شد.

حقیقت اینه که سی‌خرداد نقطه پایانی بر اصلاح‌پذیری خمینی بود؛ چراکه مجاهدین تمامی راه‌های اصلاح خمینی و رژیمش رو درطول دوسال‌ونیم مبارزه سیاسی‌ تست کردن؛ ولی خمینی در روز سی‌خرداد با به رگبار بستن تظاهرات ۵۰۰ هزار نفری مردم تهران نشون داد که اصلاح پذیر نیست.
۳۱فروردین ۱۳۶۰ دسته‌های چماقدار در قائمشهر با حمله میز کتاب هواداران مجاهدین دوتن از زنان مجاهد به نام‌های سمیه نقره خواجا و فاطمه رحیمی را با گلوله به شهادت رساندند
۷ اردیبهشت ۱۳۶۰ دویست هزار تن از مردم تهران به‌دعوت انجمن مادران مسلمان در اعتراض به این جنایت که توسط دسته‌های چماقدار خمینی صورت گرفت، راهپیمایی کردند؛ در این راهپیمایی نیز یک تن از هواداران مجاهدین توسط کمیته‌چی‌ها به شهادت رسید.
۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۰ سه روز بعد، خمینی در واکنش به این تظاهرات طی سخنرانی کرد.
برادر مسعود در پیام استراتژی قیام و سرنگونی که در سال ۸۸ منتشر شد وقایع اون هفته‌های پایانی فاز سیاسی اینچنین توضیح میدن:
«اسلحه را زمین بگذارید و از این شیطنت‌ها دستبردارید و به آغوش ملت برگردید» ما هم آخرین اتمام‌حجت را به‌عمل آوردیم و در ۱۲اردیبهشت یک نامه سرگشاده خطاب به «مقام رهبری کشور جمهوری اسلامی ایران حضرت آیت‌الله خمینی!» به او نوشتیم، این‌طور که برمی‌آید، روزی را که رسماً به مقابله با ما تکلیف نمایید دور نیست و شما در هر موقعیتی که مقتضی بدانید آن را مقرر خواهید فرمود. لاکن ما باز هم به‌عنوان انقلابیون یکتاپرست به عرض می‌رسانیم که به هیچ‌وجه تا آنجاکه به ما مربوط است از جنگ و دعوا و اختلافهای داخلی استقبال نکرده و نمی‌کنیم و تا آنجاکه انضباط آهنین تشکیلاتی ما کشش داشته باشد تلاش خواهیم نمود که هم‌چون گذشته ولو به بهای جان خواهران و برادرانمان تا وقتی که راههای مسالمت‌آمیز ابراز عقیده و فعالیت انقلابی مطلقاً مسدود نشده و به‌اصطلاح حجت تمام نگردیده است از عکس‌العملهای خشونت‌بار و قهرآمیز بپرهیزیم»…